My 4th go at John Stuart Mill's "On Liberty" (1860), and I still find it exhilarating. This time I'll take some of you who have the time along the way :) برگردان بخشی از کتاب «درباره آزادی» نوشته جان استوارت میل، در پایین
...Like other tyrannies, the tyranny of the majority was at first, and is still vulgarly, held in dread, chiefly as operating through the acts of the public authorities. But reflecting persons perceived that when society is itself the tyrant — society collectively, over the separate individuals who compose it — its means of tyrannizing are not restricted to the acts which it may do by the hands of its political functionaries. Society can and does execute its own mandates: and if it issues wrong mandates instead of right, or any mandates at all in things with which it ought not to meddle, it practises a social tyranny more formidable than many kinds of political oppression, since, though not usually upheld by such extreme penalties, it leaves fewer means of escape, penetrating much more deeply into the details of life, and enslaving the soul itself. Protection, therefore, against the tyranny of the magistrate is not enough; there needs protection also against the tyranny of the prevailing opinion and feeling; against the tendency of society to impose, by other means than civil penalties, its own ideas and practices as rules of conduct on those who dissent from them; to fetter the development, and, if possible, prevent the formation, of any individuality not in harmony with its ways, and compel all characters to fashion themselves upon the model of its own. There is a limit to the legitimate interference of collective opinion with individual independence; and to find that limit, and maintain it against encroachment, is as indispensable to a good condition of human affairs, as protection against political despotism.
در ابتدا و هنوز در
میان عوام این هراس بوده است که استبداد اکثریت، همانند سایر استبدادها، توسط فعالیت
های مقامات دولتی است که اِعمال میشود. اما اندیشمندان درک کردند که وقتی این خود
جامعه است که نقش مستبد را دارد – جامعه به طور دسته جمعی و بر افراد منفکی که آن
را تشکیل میدهند – ابزار استبدادگری آن تنها به اعمالی محدود نمیشود که توسط
عاملین سیاسی اش انجام میگیرد. جامعه خود احکامش را دارد و میتواند اجرا کند: و
اگر به جای احکام درست، احکام نادرستی را صادر کند، یا اصلاً در مسایلی حکم صادر
کند که نمی بایست مداخله کند، آن استبداد اجتماعی نیرومندتر از بسیاری از انواع سرکوب
سیاسی است چراکه راه فرار کمتری را باقی میگذارد – هرچند معمولاً چنان مجازاتهای شدیدی
را نمی طلبد، اما نفوذ بیشتری در جزییات زندگی دارد و خود روح و روان را به بردگی
می کِشد. پس، مصونیت در مقابل استبدادِ مجریان قانون کافی نیست، و در مقابل
استبداد عقاید و احساسات غالب نیز مصونیت نیاز است: در مقابلِ گرایش جامعه در
استفاده از روشهایی به غیر از جرایم مدنی برای تحمیل عقاید و سنت هایش به عنوان قواعد رفتاری بر
افرادی که از آن سر باز میزنند، با این هدف که باعث محدودیت در توسعه، یا اگر امکان
داشت، ممانعت از ایجاد هر فردیتی شوند که با روش های آن جامعه هماهنگی ندارد تا
همگی افراد را مجبور کنند که خود را به شکل الگوی جامعه در آورند. حدی در مداخله
مشروع عقیده جمعی بر استقلال فردی وجود دارد؛ و یافتن اندازه آن حد و صیانت از آن
در مقابل دست اندازی ها، به همان میزان برای برقرای شرایط مناسب در امور بشر ضروریست
که صیانت در مقابل خودکامگی سیاسی.
