Shajarian: "Without a comrade" Ballad - La Ballade: "Sans Confident" (1369) تصنیف بی همزبان - شجریان

تصنیف بی همزبان

خواننده: محمدرضا شجریان، شعر از: جواد آذر (کناره چی)

هر دمی چون نی، از دل نالان، شکوه‌ها دارم

روی دل هر شب، تا سحرگاهان با خدا دارم

هر نفس آهی ست، از دل خونین

لحظه های عمر بی‌سامان، میرود سنگین

اشک خون‌ آلوده‌ام، دامان می‌کند رنگین

Or play it from: HERE on 4shared

به سکوت سرد زمان

به خزان زرد زمان

نه زمان را درد کسی

نه کسی را درد زمان

بهار مردمی‌ها دی شد

زمان مهربانی طی شد

آه از این دم‌ سردی‌ها، خدایا

نه امیدی در دل من

که گشاید مشکل من

نه فروغ روی مهی

که فروزد محفل من

نه همزبان درد‌آگاهی

که ناله‌ای خرد با آهی

داد از این بی دردی‌ها، خدایا

نه صفایی ز دم‌سازی به جام می

که گرد غم ز دل شوید

که بگویم راز پنهان

که چه دردی دارم بر جان

وای از این بی همرازی، خدایا

وه که به حسرت عمر گرامی سر شد

همچو شراره از دل آذر بر شد و خاکستر شد

یک نفس زد و هدر شد

روزگار من به سر شد

چنگی عشقم راه جنون زد

مردم چشمم جامه به خون زد، یارا

دل نهم ز بی شکیبی

با فسون خود فریبی

چه فسون نافرجامی

به امید بی انجامی

وای از این افسون سازی، خدایا

خرید آلبوم از سایت شجریان: http://www.delawaz.com/fa/albums.html?task=view_album&id=15

تبسم نوروز - فریدون مشیری

تبسم نوروز

فریدون مشیری

تبسم، بوسه به رخسار غنچه داد، سحر

شکفت غنچه و گل شد!
لطیف و تازه و تر
فرشتگان به سر گل، ز دانه شبنم
ستاره پاچیدند
جوانه‌ها، به خوش‌آمد، به شادباش، چو شمع
به میزبانی پروانه‌ها درخشیدند.
ز سازِ باد و نوای پرندگان، سرمست
درخت ها به چمن ـ شادمانه ـ رقصیدند!
و جشن زادن گل را «بهار» نامیدند.

My home province, Mount Shahou (3390 m) - کوه شاهو، استان کرمانشاه

Photographer: Hamid Reza Malmir عکاس: حمید رضا مالمیر

چه مایه شور و سرور است در تولد گل،
که شهر، جشن گرفته‌ست، غرق در آذین،
که چهره‌ها همه شاد است و جامه‌ها رنگین،
که بام و در همه در نور است و خانه‌ها روشن،
که بوسه‌ها همه گرم است و خنده‌ها شیرین،
که سینه‌ها همه پر مهر و آرمان‌ها پاک،
خوش است چهره ایران زمین درین آیین.

چه با شکوه، نخستین تبسم نوروز
چه دلنواز، نخستین نگاه فروردین
تو نیز،
دست برافشان،
بگو، بخند،
ببین!

THE FORCE THAT THROUGH THE GREEN FUSE DRIVES THE FLOWER - Dylan Thomas

The force that through the green fuse drives the flowerBy Dylan Thomas

Poetry Reading on YouTube

The force that through the green fuse drives the flower
Drives my green age; that blasts the roots of trees
Is my destroyer.
And I am dumb to tell the crooked rose
My youth is bent by the same wintry fever.

The force that drives the water through the rocks
Drives my red blood; that dries the mouthing streams
Turns mine to wax.
And I am dumb to mouth unto my veins
How at the mountain spring the same mouth sucks.

The hand that whirls the water in the pool
Stirs the quicksand; that ropes the blowing wind
Hauls my shroud sail.
And I am dumb to tell the hanging man
How of my clay is made the hangman's lime.

The lips of time leech to the fountain head;
Love drips and gathers, but the fallen blood
Shall calm her sores.
And I am dumb to tell a weather's wind
How time has ticked a heaven round the stars.

And I am dumb to tell the lover's tomb
How at my sheet goes the same crooked worm.

"The Lie" by Sir Walter Raleigh

(Poetry Reading from YouTube)

"The Lie" Sir Walter Raleigh (1552(?)–1618)

* To "give the lie" was a common phrase in Raleigh's time, meaning to 'accuse somebody of lying.

GO, Soul, the body’s guest,   Upon a thankless arrant: Fear not to touch the best;   The truth shall be thy warrant: Go, since I needs must die,         5 And give the world the lie. Say to the court, it glows   And shines like rotten wood; Say to the church, it shows   What’s good, and doth no good:         10 If church and court reply, Then give them both the lie. Tell potentates, they live   Acting by others’ action; Not loved unless they give,         15   Not strong, but by a faction: If potentates reply, Give potentates the lie. Tell men of high condition,   That manage the estate,         20 Their purpose is ambition,   Their practice only hate: And if they once reply, Then give them all the lie. Tell them that brave it most,         25   They beg for more by spending, Who, in their greatest cost,   Seek nothing but commending: And if they make reply, Then give them all the lie.         30 Tell zeal it wants devotion;   Tell love it is but lust; Tell time it is but motion;   Tell flesh it is but dust: And wish them not reply,         35 For thou must give the lie. Tell age it daily wasteth;   Tell honour how it alters; Tell beauty how she blasteth;   Tell favour how it falters:         40 And as they shall reply, Give every one the lie. Tell wit how much it wrangles   In tickle points of niceness; Tell wisdom she entangles         45   Herself in over-wiseness: And when they do reply, Straight give them both the lie. Tell physic of her boldness;   Tell skill it is pretension;         50 Tell charity of coldness;   Tell law it is contention: And as they do reply, So give them still the lie. Tell fortune of her blindness;         55   Tell nature of decay; Tell friendship of unkindness;   Tell justice of delay; And if they will reply, Then give them all the lie.         60 Tell arts they have no soundness,   But vary by esteeming; Tell schools they want profoundness,   And stand too much on seeming: If arts and schools reply,         65 Give arts and schools the lie. Tell faith it’s fled the city;   Tell how the country erreth; Tell, manhood shakes off pity;   Tell, virtue least preferreth:         70 And if they do reply, Spare not to give the lie. So when thou hast, as I   Commanded thee, done blabbing,— Although to give the lie         75   Deserves no less than stabbing,— Stab at thee he that will, No stab the soul can kill. Sir Walter Raleigh's Cell in the Tower of London

The Snow Man by Wallace Stevens - ترجمه شعر آدمِ برفی نوشته والاس استیونز

The Snow Man
One must have a mind of winter
To regard the frost and the boughs
Of the pine-trees crusted with snow;

And have been cold a long time
To behold the junipers shagged with ice,
The spruces rough in the distant glitter

Of the January sun; and not to think
Of any misery in the sound of the wind,
In the sound of a few leaves,

Which is the sound of the land
Full of the same wind
That is blowing in the same bare place

For the listener, who listens in the snow,
And, nothing himself, beholds
Nothing that is not there and the nothing that is.

I hate to say this :) but this is not about pessimistic nihilism. If you like, you can read more about the poem here.

آدمِ برفی نوشته والاس استیونز
بایست اندیشه ای زمستانی داشت
تا یخ ها و شاخ های
 درختان کاج برف پوش را دید؛

و مدت درازی سردی باید کشید
تا به یخ های زبر بر سر سروها نگریست،
تا به صنوبرهای زمخت زیر درخشش دور دستِ

خورشید بهمن ماه نگریست، و
به شکنجی نیاندیشید که در نوای باد، 

و در نوای چند برگی است،

که نوای سرزمین است
پر از همان باد
که در همان جای برهنه می وزد

برای شنونده ای که در برف می شنود،
و، چنان که خود هیچ است، می نگرد
به هیچ که آنجا نیست و هیچی که هست.

Poetry Reading: Autumn in the Garden by Henry Van Dyke

Autumn in the Garden by Henry Van Dyke

Read by Sajad Rahmani خوانش توسط سجاد رحمانی

For the audio file, either check the YouTube link below or here:

http://www.archive.org/download/poetry_nov2011_librivox/spc102_autumninthegarden_vandyke_sr_64kb.mp3

When the frosty kiss of Autumn in the dark

           Makes its mark
On the flowers, and the misty morning grieves

           Over fallen leaves;
Then my olden garden, where the golden soil
           Through the toil

Of a hundred years is mellow, rich, and deep,
           Whispers in its sleep.

My Reading of the Poem on Youtube and Libirvix

'Mid the crumpled beds of marigold and phlox,

           Where the box

Borders with its glossy green the ancient walks,

           There's a voice that talks

Of the human hopes that bloomed and withered here

           Year by year,—

Dreams of joy, that brightened all the labouring hours,

           Fading as the flowers.

Yet the whispered story does not deepen grief;

           But relief

For the loneliness of sorrow seems to flow

           From the Long-Ago,

When I think of other lives that learned, like mine,

           To resign,

And remember that the sadness of the fall

           Comes alike to all.

What regrets, what longings for the lost were theirs!

           And what prayers

For the silent strength that nerves us to endure

           Things we cannot cure!

Pacing up and down the garden where they paced,

           I have traced

All their well-worn paths of patience, till I find

           Comfort in my mind.

Faint and far away their ancient griefs appear:

           Yet how near

Is the tender voice, the careworn, kindly face,

           Of the human race!

Let us walk together in the garden, dearest heart,

           Not apart!

They who know the sorrows other lives have known

           Never walk alone.

ترجمه شعر پاییز در باغ از هنری ون دایک (بند 2 و 3)، هدف ترجمه ادبی یا دقیق نبوده: 

لیک این افسانه رازآمیز نه افسوس، که آسایش افزاید:
چون انگار تنهایی اندوه از گذشته ها می راند

چون به گذشتگانی می اندیشم که همچو من وانهادن آموختند

و چون به یاد می آورم که دلتنگیهای پاییز از آن همگی است

گذشتگان را چه اندوه و آرزوها برای گمشده شان بوده است!
و چه نیایش ها ما را برای شکیبایی خاموش، تا تاب آوریم آنچه درمان نتوانیم!

اینجا و آنجای باغ را پا نهاده ام، جایی که آنها گام زدند

کهنه راه های بردباری آنها را پی جسته ام، تا دلی آسوده بازیابم.

The Snow that never drifts by Emily Dickinson

Winter in my hometown, Kermanshah, 2011

The Snow that never drifts --
The transient, fragrant snow
That comes a single time a Year
Is softly driving now --


So thorough in the Tree
At night beneath the star
That it was February's Foot
Experience would swear --


Like Winter as a Face
We stern and former knew
Repaired of all but Loneliness
By Nature's Alibi --


Were every storm so spice
The Value could not be --
We buy with contrast -- Pang is good
As near as memory --

by Emily Dickinson

For more on this poem, check Bickman's critical analysis in the following pdf:

Click here to download it from 4shared.com

 بالاخره ترجمه شعر حاضر شد، شاید فقط 10 درصدش رو شد ترجمه کنم

امیلی دیکینسون

برفی که هرگز تل انبار نمی شود،

برفی گذرا و خوشبو
که سالی یک بار می آید،
اینک به آرامی به پیش می راند -

چنان پوشان از میان درخت
شب هنگام، زیر ستاره،
که تجربه سوگند می خورد
که به گام های بهمن ماه می ماند -

به سان زمستان، همچون چهره ی سختی
که ما پیش تر می شناختیم است
که به دست بهانه های طبیعت
از همه چیز نیکو گشته، مگر تنهایی -

اگر چاشنی هر توفانی اینگونه بود
ارزش (ش) چنین نمی نمود
ما بر پایه تضاد است که می ستانیم، دردی که تیر میکشد خوش است
به نزدیکی خاطره -

Let there be a blog!

And I said, Let there be a blog: and there was a blog! this blog may outlive me, it is a path to eternity... or eternal obscurity!